Czyli cała prawda o postanowieniach noworocznych... Palec pod budkę kto chociaż raz zrobił listę postanowień noworocznych. Znacie temat? No pewnie, że tak. Każdy ma na koncie taki własny dekalog, dzięki któremu wierzymy, że w następnym roku to już na pewno ale to na pewno na 100% nam się uda. Uda..tylko co? Spróbowałam pogrupować te zobowiązania i wyszły mi 3 głównie obszary: 1. Nowa, lepsza ja czyli zdrowie fizycznie, a w nim pojawiają się: a) uprawiać regularnie spor

czyli jak wybór imienia wpływa na nasze życie. Rodzimy się, a w zasadzie płodzą nas jako no name, ale umieramy już jako ktoś. Ktoś kogo wybranym imieniem obdarowali rodzice. Proces w zależności od stopnia zdecydowania mógł być szybki bądź skomplikowany. Efekt końcowy również. Czy to dobrze, że internet oferuje wszelkiego rodzaju spisy imion, gdzie niezdecydowani a nawet zdesperowani rodzice mogą zaczerpnąć nieco inspiracji? Czy może podobnie jak z wąchaniem perfum, przy 3 tra

Dzisiaj cała prawda o komunikacji. Ręka do góry, kto wie jakie dźwięki wydaje żyrafa? Klasyczne hau, miau, beee czy ihaha odpada. Jak się tak zastanowić, to nawet podczas wizyty w zoo, czy ktoś słyszał jakikolwiek żyrafi dźwięk? No więc okazuje się, że te długoszyje królowe wydają z siebie w ciągu dnia podstawowe dźwięki, takie jak parskanie czy nawet prychanie przez nos, ale nic co kojarzyłoby się nam z klasycznym odgłosem paszczowym. Przez wiele lat zresztą zoolodzy uważali

czyli ile w nas z genów naszych przodków.. Pamiętam, jak zaczynałam swoją zawodową ścieżkę w wieku 20 lat i patrzyłam na świat z perspektywy 1,61 cm gdzie wszystko i wszyscy wydawali mi się tacy nowi, ciekawi i inni. Dużo starsi też. Oczywiście pewnie jak każdy młody człowiek miałam w głowie myśl, że 40 to już starość i cieszyłam się, że jeszcze tyle przede mną. Tyle? Nie wiem kiedy minęło pierwsze 5 lat a potem następne i kolejne. Dzisiaj śmiać mi się chce z samej siebie, ja

Wyznaczanie granic i mówienie NIE, to coś z czym pewnie niejedna żyrafa może mieć problem. Kiedy to sobie uświadomiłam, to nie było bicia dzwonów w oddali ani fajerwerków w głowie, nie dostałam też za to Nobla, a się należał. Wzruszyłam więc ramionami i pomyślałam, że przecież przeżyłam tak 44 lata i można żyć dalej. W spokoju, bez stresu, że nagle muszę wyrzucać na zewnątrz swoje emocje, albo co gorsza mówić komuś co mi robi jego postawa ”pędzącego na mnie nosorożca”. Wtf? P